Chirurgia plastyczna nie jest fenomenem XX wieku. Przede wszystkim pierwsze opisy korekty nosa lub maskowania blizn sięgają starożytnego Egiptu. Już w VII wieku bizantyjski lekarz Pablo de Aegina stworzył metodę usuwania piersi. Podobna historia dotyczy liposukcji – Pliniusz Starszy w I wieku n.e. opracował „lekarstwo na otyłość”, której skuteczność sprawdził na synie konsula.

Chirurgia plastyczna a kanon piękna

Rozwój medycyny estetycznej ma swoje korzenie w czasach starożytnych. Na przestrzeni wieków kanon piękna ulegał pewnym przeobrażeniom. Zazwyczaj dążenie do osiągnięcia ideału dyktowane było przez wyższe warstwy społeczne.  W związku z panującą klęską głodu to okrągłe kształty były uważane za bardziej atrakcyjne. Niegdyś podobna sytuacja przez długi czas dotyczyła opalenizny, ponieważ kojarzono z pracą fizyczną i przynależnością do biedniejszych społeczności.

W latach 50 XX wieku cechą, która decydowała o atrakcyjności kobiet był duży biust. Związane to było z rolą gospodyń domowych i priorytetem szybkiego założeniu rodziny. Obecnie piękno zostało zglobalizowane, a panującym trendem jest neutralność pod względem płci – czyli wyzbycie się charakterystycznych cech męskich i kobiecych.

Androgynia to nowy trend w chirurgii plastycznej. Co chcą poprawić w sobie kobiety i mężczyźni

Chirurgia plastyczna tylko dla mężczyzn

Poza nielicznymi wyjątkami pacjentami korzystającymi z chirurgii plastycznej do XIX wieku byli mężczyźni. Za okres rozwoju medycyny estetycznej przyjmuje się XV wiek. Jest to związane z wybuchem epidemii kiły.  Objawem choroby był tzw. nos siodełkowaty, dlatego bardzo częstą praktyką była korekta nosa, który na skutek kiły był mocno zdeformowany.

W 1597 roku Gaspare Tagliacozzi profesor chirurgii na Uniwersytecie Bolońskim udokumentował proces przeszczepu skóry w celu korekty nosa. Do wykonania przeszczepu użyto skóry pobranej z przedramienia. W związku z tym pacjent przez około miesiąca musiał utrzymywać we właściwej pozycji dłoń, która mocowana była do nosa.

Godny uwagi jest również stosunek kościoła do chirurgii plastycznej. Kościół katolicki nie był przychylny takim praktykom, twierdząc, że lekarze nie powinni usuwać blizn i deformacji spowodowanych chorobami wenerycznymi. Watykan oficjalnie potępił więc pierwsze próby chirurgii plastycznej, ponieważ stanowiły one ingerencję człowieka w zesłaną na ludzi karę boską.

Martha Matilda Harper: kobieta biznesu i ekspertka od urody, która zrewolucjonizowała fryzjerstwo XIX wieku

Jacques Joseph lekarz chirurgii plastycznej z XIX wieku

XIX wiek położył podwaliny pod współczesny kształt chirurgii plastycznej. Przełomem było wprowadzenie w 1846 roku znieczulenia, a następnie antyseptyki w 1867 roku. Zmniejszenie odczuwania bólu i zminimalizowanie ryzyka infekcji zwiększyło możliwości i otwierało pole do przeprowadzania operacji nie tylko pod względem ochrony zdrowia i życia, ale również ingerencji w wygląd.

Jakob Joseph był młodym chirurgiem żydowskiego pochodzenia, który pod koniec XIX wieku zmienił nazwisko na Jacques Joseph, ponieważ pragnął ukryć swoje pochodzenie. Pracując w Belinie opracował metodę korekty tzw. semickiego nosa. Dzięki operacjom pomagał wielu semitom pozostać niezauważonym podczas początków formułowania się antyżydowskiego ruchu politycznego.

Trotula de Ruggiero. Kim była pierwsza lekarka zajmująca się zdrowiem kobiet w średniowiecznej Europie?

Odsysanie tłuszczu i pierwszy lifting

Pierwsza operacja plastyki brzucha odbyła się w Baltimore w 1899 roku. Pacjentką była 32-latka ważąca 120 kg. Usunięto jej wówczas 7 kg tłuszczu. Pierwszy lifting to wiek XX, a dokładniej 1901 rok. Po I wojnie światowej chirurgia plastyczna nie służyła jedynie do ukrywania cech etnicznych i opóźniania oznak starzenia. Konkludując, operacje zmiany płci stały się jednym z ważnych aspektów chirurgii plastycznej.