Schizofrenia a studia – jak choroba może wpłynąć na zdolność do koncentracji
Niektórzy mogą mieć wątpliwości, czy warto kontynuować naukę. Czy słusznie?
Początki schizofrenii – objawy
Schizofrenia zwykle diagnozowana jest u młodych ludzi – około połowa rozpoznań dotyczy osób w trzeciej dekadzie życia. Jest to zatem czas, gdy wielu podejmuje naukę na wyższej uczelni lub już studiuje. Pierwsze symptomy schizofrenii, zwiastujące rozwinięcie się pełnoobjawowej choroby, są bardzo niecharakterystyczne i bywają bagatelizowane.Niestety opóźnione rozpoznanie objawów początku schizofrenii może mieć bardzo niekorzystne konsekwencje dla późniejszego przebiegu choroby.
Objawy – co powinno nas zaniepokoić?
Początki schizofrenii w wielu przypadkach poprzedzone są objawami zwiastunowymi. Mogą to być m.in. zaburzenia snu, drażliwość, chwiejność nastroju, zachowania czy postrzegania.
Symptomy występujące w schizofrenii dzielimy na pozytywne, czyli wytwórcze (omamy i urojenia) oraz objawy negatywne. Objawy negatywne manifestują się poprzez stopniowe wycofanie społeczne, utratę dotychczasowych zainteresowań, izolację społeczną, czy zobojętnienie emocjonalne. Szczególnie niepokojące jest występowanie myśli samobójczych lub omamów głosowych, kiedy to „głosy” nakazują choremu dokonywanie autodestrukcyjnych czynów.
Wpływ choroby na zdolność do kontynuowania nauki
Choroba nie ułatwia życia studentom dążącym do uzyskania upragnionego dyplomu. Występowanie urojeń czy omamów z całą pewnością wpływa negatywnie na zdolność skupienia uwagi a tym samym możliwość przyswajania nowych informacji. Również leki przeciwpsychotyczne, które stanowią podstawę leczenia schizofrenii, nie pomagają żakom. Wśród działań niepożądanych neuroleptyków wymienić można m.in. męczliwość, poczucie znużenia, zaburzenia pamięci i koncentracji.
Czy trzeba zrezygnować z nauki?
W przypadku, gdy objawy choroby nie są nasilone i w znaczący sposób nie dezorganizują życia codziennego, nie ma żadnych przeciwwskazań, by rezygnować z nauki. Wręcz przeciwnie – jej kontynuowanie może istotnie wpłynąć na społeczną rehabilitację chorego i przeciwdziałać krzywdzącemu zjawisku stygmatyzacji.
Jak poradzić sobie z problemem?
Przede wszystkim niezwykle ważne jest, by stosować się do zaleceń terapeutycznych i ściśle współpracować ze swoim lekarzem i terapeutą. Zasadnicze znaczenie ma regularne przyjmowanie leków przeciwpsychotycznych. Codzienne stosowanie leków jest uciążliwe, szczególnie dla młodych osób, chcących prowadzić aktywny tryb życia, dlatego też warto rozważyć włączenie do leczenia długodziałających leków przeciwpsychotycznych (tzw. LAI). LAI to neuroleptyki podawane w formie iniekcji co kilka tygodni przez personel medyczny.
Bardzo istotne dla utrzymania dobrego funkcjonowania intelektualnego i remisji objawów psychotycznych jest prowadzenie zdrowego stylu życia opartego o właściwie zbilansowaną dietę, odpowiednią ilość snu, unikanie substancji psychoaktywnych, aktywność fizyczną oraz wystrzeganie się nadmiernego i długo trwającego stresu.